روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد

         و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت.

         روزی که کمترین سرود بوسه است

         و هر انسان برای هر انسان برادری ست.

         روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند

         قفل ، افسانه ایست

         و قلب

         برای زندگی بس است.

         روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است

         تا تو بخاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی

         روزی که آهنگ هر حرف ؛ زندگیست

         تا من بخاطر آخرین شعر ، رنج جستجوی قافیه نبرم...

         روزی که تو بیایی ؛ برای همیشه بیایی

         و مهربانی با زیبایی یکسان شود.

         روزی که ما دوباره برای کبوتر هایمان دانه بریزیم...

         و من آن روز را انتظار می کشم

         حتی روزی

         که دیگر نباشم...